Deze pagina is volledig toegewijd aan één man ;mijn vader François Van Den Branden. Nog steeds aanzien als één van de meeste talentvolle en beloftevolle werktrainers Kogel en Discuswerpen van België.
Als jongeling was mijn vader niet zo met atletiek bezig. Voornamelijk volleybal , kaatsen en voetbal was zijn sportieve bezigheid. Pas in 1973 (op 34 jarige leeftijd) kwam hij in contact met AC Zele en was hij best heel snel op de 100 en 200m. Door het interclubcircuit vertoonde hij ook een interesse voor de werpnummers (5 jaar later) , zoon Jurgen had deze atletiekmicrobe ook te pakken en stilaan groeide een voorliefde voor discuswerpen en kogelstoten.
Vader ging zich bijscholen , volgde federale trainingen (onder George Schroeder) en ontwikkelde zo een eigen visie en concept. Op dinsdag en vrijdag gaf hij dan training aan Kristof ,Bart Oste , zoon Jurgen en Nancy De Gucht. Ieder van deze atleten kon dit bekronen met heel goeie prestaties en meerdere Belgische kampioenstitels.
Na deze vele mooie momenten kwam een minder fraaie periode . De werptrainingen moesten vaak baan ruimen voor het voetbal en door jammerlijke reacties en tegenreacties kwam het tot een breuk en werd besloten door toedoen van nancy’s vader om naar AVLO te trekken. Hier kreeg hij dan atleten erbij zoals Peter Van Driessche , Christophe De Ruysscher en Ann De Meersman.
Echter zijn honger was nog niet gestild en trok hij naar Vlierzele sportief (VS) waar hij kon werken met Tom en Ellen De Keukeleire, Koen Govaert en Kjell Berckmoes. Daarna volgden nog andere toppers zoals Filip en Frederik Eeckhout , Tim Neels en Kris Coene . Tussen de werpers van de clubs AVLO en VS was er geen onderscheid , “de band tussen kampers is veel sterker dan bij lopers. Dit zie je op ook op meetings , het zijn vrienden die elkaar door dik en dun steunen. En daartussen probeer ik een soort vaderfiguur te zijn”. Vooral de stages in Spa waren steeds topmomenten van samenzijn.
Wat mij vader echt tegen het hoofd stote was de desinteresse voor het werpen in de atletieksport , steeds namen de loopnummers de bovenhand.
Door zijn vorming en begeleiding kon mijn vader 19 atleten een Belgische titel schenken . Jammer genoeg is mijn vader veel te vroeg gestorven , hij had nog zovele plannen .
Op zijn sterfbed fluisterde hij me toe (tot op heden voor mezelf gehouden). “ zie je atleten graag en steun ze met heel je hart ” Ook al heb je het zelf moeilijk , “trainer zijn” is een niet te onderschatten passie en geeft heel wat druk op jezelf, dit zien velen niet , ook je atleten niet” . Elke atleet is voor mij gelijk.
Zonder zijn echtgenote en steun en toeverlaat mama Mia zou hij echter nooit hebben bereikt , wat mijn moeder ook heeft bijgedragen tot de verschillende atletiekclubs is immens en bewonderenswaardig te noemen.
Mijn vader stond op met atletiek en ging slapen met atletiek. Zijn visie en passie probeer ik nog elke dag te verwezenlijken. We missen je nog elke dag.
Heden te dage zijn heel wat van zijn atleten trainer geworden . Om er maar enkele te noemen Filip Eeckhout (fet hrowers), Joachim Cordeel , Marliese De Leeuw zijn uitstekend bezig en hebben fantastische atleten. Zou mijn vader dit nog hebben mogen meemaken wat zou hij trots geweest zijn op jullie.
Onderaan kan je nog eens lijst vinden van alle atleten waarmee mijn vader het genoegen heeft gehad om mee samen te werken en lief en leed heeft gedeeld.(hopelijk ben ik niemand vergeten)
“Zie je atleten graag en steun ze met heel je hart”. Ook al heb je het zelf moeilijk, “trainer zijn” is een niet te onderschatten passie en geeft heel wat druk op jezelf, dit zien velen niet, ook je atleten niet”.
Elke atleet is voor mij gelijk.